تصوير ماهواره اي از روستاي حسين آباد شورابه؛ اين روستا نزديك به 10 خانوار و 50 نفر جمعيت دارد.

Google Earth

تا آن جا كه من اطلاع دارم، آسياب هاي بادي مخصوص نواحي بادخيز است. در كشور عزيز ما از اين نوع آسياب ها در «سيستان و بلوچستان» و «خراسان جنوبي» هنوز هم آثاري مانده است. براي ساخت اين آسباد ها، ساختماني دو طبقه و معمولاً روي بلندي هاي بادخيز مي ساختند. در طبقه پايين، سنگ هاي ثابت و سيار آسياب و محل آرد كردن گندم و جو قرار دارد. در طبقه بالايي، پره هاي چوبي اي در اطراف يك تيرك عمودي قرار مي دادند. باد با برخورد به اين پره ها، محور عمودي را مي گرداند و محور عمودي هم در طبقه زيرين، سنگ آسيا را مي چرخاند.

در «راه يزد به شيراز»، بعد از خروج از روستاي «اسلاميه» يا «فراشاه» و پس از عبور از پل روي «رودخانه سمبادگان» كه قبل از روستاي «صادق آباد» است، دست راست، راهي فرعي جدا مي شود كه نهايتاً به «جاده قديم يزد به شيراز» مي رسد و چندين آبادي در مسير آن قرار دارد كه يكي از آنها «حسين آباد شورابه» نام دارد.

وقتي وارد كوچه باغ هاي حسين آباد شورابه مي شديم درست قبل از ورود به كوچه اصلي روستا و در كنار راه، بقاياي يك آسياي بادي مخروبه ديده مي شد كه شايد حالا ديگر ديده نشود! البته اين آسياب بادي هيچ شباهتي به ساختمان هاي آسياب هاي بادي جنوب شرقي ايران ندارد. از ادوات و اسباب هاي چوبي آن هم هيچ اثري نمانده است. اگر آن ساختمان هنوز باقي باشد، براي اهل فن مورد قابل مطالعه اي خواهد بود.

يزد و آسياب بادي؟! آن هم با شكل و شمايل متفاوت، تك و تنها در كنار راه! اميدوارم اين ساختمان هنوز پابرجا مانده باشد. اگر اينچنين باشد، با اندك هزينه اي مي شود آن را تعمير كرد كه براي يزد يك جاذبه گردشگري خواهد بود. ان شاء الله تعالي.