ور باد نده اقده اين زلف چلفته

1- شعر ۩

................................... وَر بـــاد نَـــدِه اِقّــَــدَه ايـــن زُلــف چُــلُـفـتَـه ................................... ايــن بي پـيَري را كـه رَقيـبوم شُـدَه اِمشـو ................................... هيـشكَه را نَمـِلّــَم كه گَلِت بَن شَه عزيـزُم ................................... جير جير مُـكُـنَه پـيـش تو مِـثِّ بَچه تِرناسك ................................... ديـشُو كه مَحَلِّش نَمِـذاشتي تو خَشُم شد ................................... اين شَملَق شَخ شُل خودِشا مَسقَره كِردَه ................................... اِمـرو ديَــــه اُو بُــردَه دُرُس بَـــرگــاه شــعــرا ................................... جُف كِردن شـعر مُد شـده هر چند جـلالي ................................... ...................................	.................... ..... 1 ..... .................... ..... 2 ..... .................... ..... 3 ..... .................... ..... 4 ..... .................... ..... 5 ..... .................... ..... 6 ..... .................... ..... 7 ..... .................... ..... 8 ..... .................... ....................	................................... بــِــيـزار كه وَر بَــشـن مُـلِت يَـخـودَه شُلُفته ................................... زَنجـيـل مِزَنـَـم اِقّــَه تــو فَـرقِــش كه پَسُفته ................................... هـر چـي ديَه از هـر كَه شِنُـفتي گَف مُـفته ................................... اونــوَخ تـو خـيـالِــت مِـرَسَـه خـيـلي كُـلُـفته ................................... فهميـد كه بـساطِت در و بَــس دارَه و چُفته ................................... سِف باش تا بفَهمه كي زير جُف پاشا رُفته ................................... شعرش بيدون هر جا كه فـقـط قافـيه جُفته ................................... هـيـشـكَـه ديَـه مــثِّ تـــو ايَــچّـوني نَـگُـفته ................................... ...................................
دكتر عبدالحسين جلاليان (جلالي)

2- تفسير شعر ۩

2-1- بيت 1 ۩

◊ اقده: اين قدر، اين اندازه، اين همه.
◊ چلفته: 1- چلمن، درهم، كلاف سردرگم؛ 2- آشيانه پرندگان.
◊ بشن: اندام، اطراف، در مورد قد و بالاي انسان و ارتفاع درخت و ديوار به كار مي رود.
◊ مل: گردن.

اين قدر اين گيسوان در هم و كلاف شده را به دست باد نده تا در حركت باشند. بگذار و اجازه بده كه اين گيسوانت اطراف و روي گردنت آرام و بي حركت قرار گيرند.

2-2- بيت 2 ۩

◊ زنجيل: زنجير
◊ اقه: اين قدر، اين اندازه، اين همه.

اين قدر زنجير به سر اين بي پدري كه امشب رقيب من شده است، خواهم زد تا پس افتد و از حال برود.

2-3- بيت 3 ۩

◊ نملم: نمي گذارم، مخفف نمي هلم از فعل هشتن.
◊ گل: به، با، قاطي؛ مانند: گل هم بازي مي كنند، چيزي را گل چيزي كردن.
◊ ديه: ديگر.

عزيزم! به هيچ كس اجازه نمي دهم كه اسير تو و يا خاطر خواهت شود. هر چيز ديگري از هر كس شنيدي و اظهار علاقه و ارادت هاي ديگران همه دروغ است.

2-4- بيت 4 ۩

◊ ترناسك و ترناس: همزاد بلبل، سسك؛ براي توصيف افراد لاغر و كم و كوچك جلوه دادن نير به كار مي رود.

او مانند بچه لاغر و نزار پيش تو چنان صحبت مي كند كه تو گمان مي كني او آدم حسابي و سخنانش درست است.

2-5- بيت 5 ۩

◊ خشم شد: خوشم آمد، خوشحال شدم، كيف كردم.
◊ بساط: كنايه از آلت تناسلي است.
◊ در و بس:كنايه ار قفل و كلون و عامل به هم بستن در است.
◊ چفت: چفت، كلون.

ديشب كه به او محلي نگذاشتي و تحويلش نگرفتي خيلي برايم خوشايند بود. او هم فهميد كه با آدم نپخته و خامي طرف نيست.

2-6- بيت 6 ۩

◊ شملق: (=شمع لق)، نا استوار، كج و كوله.
◊ شخ شل: به افرادي اطلاق مي شود كه در راه رفتن تعادل ندارند.
◊ سف: سفت، محكم، استوار.

اين انسان كج و كوله كه حتي درست راه نمي رود با اين كار هايش خودش را مسخره كرده است. تو هم در مقابلش سخت بگير تا حساب كار دستش آيد.

2-7- بيت 7 ۩

◊ برگاه: محل ورود آب به كرت.
◊ برگاه را آب بردن: كنايه از مهارگسيختگي است.

امروز شاعر با گفتن چنين شعري حد و مرز شعر را شكسته است. بدان كه شعرش سراسر فقط با جورچيني قوافي ايجاد شده است.

2-8- بيت 8 ۩

◊ جف: جفت.
◊ ايچون: اين چنين.

جلالي! هرچند كه جفت و جور كردن كلمات براي ايجاد شعر مد شده است؛ اما ديگر هيچ كس مانند تو اين طوري و به اين حد با قافيه جور كردن شعر نگفته بود.